пэсянь табе мінск

Ты жывеш на трактарным
Я ў каменнай горцы
Робіш на радыятарным
А я на рэсорным

З табою сустракаемся
У мэтро штодня
Па скверы крочым разам
Такая вось фігня

Аднойчы як праводзіў
Па скверы цябе я
Дык нейкі п'яны боўдзіла
Увесь брудны, як свіньня

Заехаў табе ў вока
Брудным кулаком
Заенчыла ты нема
І кінула гурком

Заехала абцасам
Ты храку па назе
І ў лыч яму ўчапілася
Кіпцямі, як катэ

І вось ужо збіраюцца
Са сквера ўсіх кутоў
Мясцовыя п'янчугі
Й разявакі пагатоў

Цябе цягну ў бок дому
Ды бачна, што дарма
Вочы ашалелыя
Ў іх розуму няма

Ідзі ты лепей ў дупу
Навошта ж мне цярпець
Заняцца чым знайду я
Здзічэлая кабець

Здзічэлая кабець
Глядзі каб ацалець
Глядзі каб ацалець
Здзічэлая кабець

Здзічэлая кабець
Глядзі каб ацалець
Глядзі каб ацалець
Бо нахран разарвець

Нас чакае ДАХ!

Іх чакае крах!

Усіх чакае ХХХХХХХХХХХХХХ!

РАДЗІМА

Прывітанне, Радзіма.
Гэта мы – усё тыя ж
Байцы нябачных франтоў
Невядомых і, часам, няўцямных.
Шукаем адказы.
Потым шукаем пытанні.
Сябе і цябе шукаем,
І ніяк ня можам здабыць.
Пост-рэалізм,
Нон-канфармізм.
На рэшту крыху забабонаў.
Цярпенне.
Унутраны Шанхай.
Унутраны Цібет.
Спакой.
Іншых спытай.
Унутраная ты.
Унутраная ты.
Унутраная ты.
Страчаная шматразова
І зноў адшуканая,
Абражаная, згвалтаваная,
П’яная і чужая -
Ты адновішся зноўку,
Ні на што не зважаючы.
Пакаленні мінаючы.
Мы чакаем на золку
Цябе. Адзіную зорку.
І павольна працягваем
Сваю песьню старую:
Сацрэалізм,
Пост-канфармізм.
І пафігізм, дакладна.
Штосьці зноўку тлумачыць
Здаецца патрэбным.
Усё праміне.
Ты, як раней, у нашых сэрцах.
Дзе быў наш розум
Больш невядома.
Гэта сталая стома -
Часу хвароба.
Няхай.